Yonca büyüyor...

Burası bizim mahallemiz adlı yazımda çocuk yetiştirmek uğruna merkezden tepelere taşınma kararımı irdelemiştim. Şu an itibariyle tepelerden yazıyorum. Yeni evimize sanırım en çabuk Yonca alıştı. Biz bile bir çok şeyin yerini hala düşünerek hareket ederken Yonca çabucak duruma uyum sağladı. 

Kıta da değiştirmiş olduğumuzdan birçok bakımdan farklı bir yerde hissediyoruz kendimizi. Anadolu Yakası Avrupa Yakası'nın hareketliliğini hiç barındırmıyor bir kere. Avrupa Yakası'nı avcum gibi bildiğimden burada hareket ederken tereddütlü yaklaşabiliyorum. 

Sakinlik konusunda ve tabii ki rahatlık konusunda Avrupa Yakası'na göre çok ileride olan Anadolu Yakası fazla gezilecek mekanı olmaması sebebiyle biraz geride kalıyor.

Eve gelince, yerleşmek bile başlı başına çok zor bir olaymış. Bir de evin içinde tadilat vs. durumları devam ediyorsa, evdeki ne temizlikten ne de düzenlemelerden hayır gelmiyor ne yazık ki. Normalde evin kendi kendini kirleten bir organizma olmasından dolayı, arkamızı döner dönmez yeni bir pislik veya tozla karşı karşıya kalıyoruz. Dolapların iç düzenleri, gardırop, banyo vs. derken ancak yerleşmeyi tamamladık. Dağ gibi çamaşırlara karşı ise Don Kişot gibi mücadelemiz devam ediyor.

İçeri girdiğimizde ayakkabılarımızın altında biriken bir karış toz ise bize temizlik mesajını iletmek için yeterli olabiliyor. 

Büyüklerin alması gereken çok yol varken, Yoncacığım zaten hep bu evde yaşıyormuş gibi olduğundan alışma sorununun büyük kısmı hallolmuş gibi gözüküyor. Herkese evinde huzurlu, sağlıklı, mutlu oturmalar dileyerek yazımı sonlandırıyorum.

İnsanın ilk öğretmeni annesidir. Doğmadan önce onun vücudunda geçirdiğimiz aylarda yaşama hazırlanmayı öğreniriz. Fiziksel buluşma başlayınca koşulsuz sevginin var olabileceğini öğreniriz. Ağlayınca el pençe divan duran birinin varlığını öğreniriz. Bizi koklayıp öptüğünde sakinleştiğini öğreniriz. Büyüyünce koşunca terleyeceğimizi ve sonra soğuk su içersek de hastalanacağımızı öğreniriz. Oyuncakların aslında değerli olmadığını, sevdiklerimizle beraber olmanın en iyi oyuncaktan daha kıymetli olduğunu öğreniriz. Sevmenin tüm duyguların en yücesi olduğunu öğreniriz. Okumanın gerekli olduğunu, mutlaka eğitim almamız gerektiğini öğreniriz. Kitap okuma alışkanlığını öğreniriz. Yanlış bir şey yaptığımızda özür dilemeyi öğreniriz. Dikkat etmeyi, özen göstermeyi öğreniriz. Sokakta oynamanın güzel bir şey olduğunu, ama kendimizi tehlikeye atmamamız gerektiğini öğreniriz. Bisiklete binmenin keyfini öğreniriz. Düştüğümüzde yaralarımızı saran birinin olduğunu ve acıyan yaramıza geçsin diye üflediğinde kendi canının da yandığını öğreniriz. Ateşler içinde yatarken başımızda beklediğini görürüz, biz hasta olduğumuzda iyileşmemiz için dua ettiğini öğreniriz.

Okulda başarılı olmamızın gurur verici olacağını, ama herşeyden önemlisi bizim için daha önemli olduğunu öğreniriz. Kendi kendimize ödev yapmayı, ders çalışmayı öğreniriz. Yardım istediğimizde her an orada olduğunu öğreniriz.Ayaklarımız takıldığında bize el uzatacak birinin olduğunu öğreniriz. Düştüğümüzde tek dostumuzun annemiz olduğunu öğreniriz. Hayata atılırken tecrübesiyle bize yol göstereceğini öğreniriz. Her zaman söylediklerinin doğru çıktığını öğreniriz. Ben söylemiştim dediğinde söylediklerinin çıktığını öğreniriz. Çocuk yetiştirme konusunda hala ondan öğreneceklerimizin olduğunu öğreniriz. Kitaplarla anne olunmayacağını öğreniriz. Koşulsuz sevmeyi öğreniriz. Kocaman kucaklamayı öğreniriz. Daha birçok sayamadığım şeyi öğreniriz.

Anneler bu yüzden de ayrıca değerlidir. Anneler gününde bu yazıyı yazmaya niyetlenmiştim ama vakit bulamadım. Anneler her gün kıymetli, her gün değerli. Mutlu, kutlu günler!