Yonca büyüyor...

Hiç düşündünüz mü, masallar neden çocuklara anlatılıyor? Büyükler için de masallar olsa, biz de uyumadan once masal okuyup günün muhasebesini yapmadan uykuya dalsak, hayatın masallardan ibaret olduğunu düşünsek ve düş kursak...

Masallarda bizim için de çokça dersler var. Aklıma gelen birkaçını saymak istiyorum.

Mesela, masal olmasa da çok sevdiğim ve defalarca okuyup izlediğim Alice Harikalar Diyarında. Lewis Caroll'ın aslında büyükler için yazdığı kitap, basım öncesi okunup çocuk karakterinden dolayı çocuk kitabı olarak raflarda yerini bulduğu için kitap çocuklara hitap etmektedir. Bu kitaptan alınabilecek derslerden biri de zaman yönetimidir.

Büyükler için çok anlamlı, ama küçükler için çok ifade etmeyen bu ders, kitabın birçok yerinde karşımıza çıkar. Alice'in peşinden gittiği aceleci tavşan, hep geç kalma endişesindedir. Zaman yönetimi konusunda pek yetkin olmayan tavşan geç kaldığı için  Kraliçe tarafından cezalandırılmaktan korkar.

Keza Cindirella da peri annesinin sözünü dinlemeyip zaman yönetimi konusunda zayıf kalınca saat 00.00 olduğunda koşmaktan ve kaçmaktan başka çaresi kalmaz.

Sabır konusunda da Güzel ve Çirkin masalı bize ilham verebilir. Çirkin'in yaptıklarına sabreden Güzel, sonunda müfakatını alır.

Not almayı unutan, dolayısıyla davetli listesini eksik hazırlayan Uyuyan Güzel'in babası, sonunda kızının ve ülkesinin 100 yıllık uyumasına sebep olur. Halbuki daveti hazırlarken listenin üzerinden kontrolünü yapsaydı başına bunlar gelmeyecekti.

Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler'de prenseslerin bile günün sonunda ev temizlemek zorunda kalacakları hatırlatılır.

Hansel ve Gretel masalında uygulanan ve işe yaramış fikirler değiştirilirse aynı sonuç alınamayacağını öğreniriz.

Aklıma gelenler, sayamadıklarım bunlar. Sizlerin de varsa yorum kısmına ekleyerek bu yazıyı zenginleşmesini sağlayabilirsiniz.

Çocuk sahibi olmadan insan hayatının bu kadar değişeceğini tahmin edemiyor. Etrafında çocuk sahibi kişiler varsa, bunu seninle paylaşmış ve dile getirmiş olabilirler, ama hiçbir zaman başına gelmeden ne olduğunu anlayamazsın.

Evlilik için zor diyenler için görece olarak haklı olduklarını söyleyebilirim, ama çocuk konusunda bu geçerli değil.

Destek almadan çocuk sahibi olmak sırt çantasıyla dünyayı dolaşmak üzere çıkılan bir macera gibi...

Bebek dünyanın en tatlı şeyi olabilir, zorlukları bir gülümseme veya mis kokusuyla unutulabilir ama yine de bu sürecin kolay olduğunu söyleyemem.

Hamileyken var olan kaygılar, doğumla birlikte geçer; fakat bu seferki kaygılar çok daha farklıdır ve ağırdır. Bebekle 24 saat kesintisiz süren uğraşma, anneyi sinirsel ve bedensel olarak zayıflatır. Bu noktada devreye baba ve diğer destekçiler girmelidir, aksi takdirde annenin yıpranması kaçınılmaz olacaktır.

Bir çocuk sahibi olanlar çok zor olduğundan bahsederler, iki çocuk sahibi olanlar ise bir çocuk sahibi olmanın kolaylıklarından, daha once hiçbir şey yaşamadıklarından bahsederler. Bu böyle sürer gider.

Çocuk varsa zorluk vardır, çünkü orada bir gelecek, bir umut ve hayat vardır. Öyle hafife alınacak bir şey değildir çocuk. Sonuçta bizim de geleceğimizdir.

 

 

 

Minik Yonca'nın parmak emme serüveni 3.5 aylıkken başlamıştı. Annesi ona uyku eğitimi verme niyetiyle Tracy Hogg'un yatır-kaldır metodunu uygularken Yonca sakinleşmek ve uykuya dalmak için parmaklarını keşfetmişti. Öncelikle sadece uykuya geçmek için kullanılan başparmak, daha sonraları ağladığında sakinleşmek ve çizgi film izlediğinde odaklanmak için kullanılmıştı.

Gel zaman git zaman, Yonca bu alışkanlıktan vazgeçmedi ve bazen de şiddetlenerek devam etti. Annesi bu sorun için bir zaman profesyonel yardım bile aldı. Yardımda başvurulan bir yöntem de Yonca'nın bu sorunu için annesinin kısa bir öykü yazıp onu okuması ve bu soruna bir çözüm bularak öyküsünü sonlandırmasıydı.

Kendi ayını kendin tasarla konseptiyle hazırlanan bir mağazada beğendiği ayıyı onunla birlikte almak çözüm olarak öyküde yazıldı ve bunun üzerine ayıcıkla macera başladı. Ayıcığa sarılarak uyusa da onun için parmakları daha çekiciydi ve istese bile parmak emmeyi başaramıyordu.
Yaşının büyümesiyle birlikte çevrenin de verdiği tepkiler "Ay ne tatlı, parmağını mı emiyor?" dan "Ama kocaman kız olmuşsun, hala parmak mı emiyorsun sen?"e gelmişken hepimiz aynı fikirdeydik.
Parmak emmeyi bırakmalıydı ama nasıl? Doktorumuz parmaklarını emerse ileride diş teli takması gerekeceğini ilettiğinde Yonca 6 yaşına basmak üzereydi. Bunun üzerine yumuşak bir oyuncak bulduk ve parmak emmek istediğinde onu sıkmasını sağladık. Bu da geçici bir çözüm olarak rafa kalkmıştı, tıpkı ayımız Pinkie gibi...
Ne yaparsa yapsın, ne kadar isterse istesin maalesef parmak emmeyi bırakamıyordu. Artık durumu gidişatına bırakmaya karar verdiğim noktada okuduğumuz bir kitaptaki soru onun fikrini değiştirdi.
Kitabımızın adı "Bil Bakalım Neden?". İnsanlarla, hayvanlarla, eski zamanla ilgili birçok sorunun yanıtının olduğu bir kitap bu. Benim de çok ilgimi çeken bilgilendirici bir kitap olmasından dolayı sık sık okuruz.
Bu kitabın bir sayfasında "Neden parmak emmeyi bırakmalıyız?" diye bir soru var. Bunun karşılığında da dişlerimizin ve damağımızın yapısının değişeceği ve dışa dönük çirkin dişlerimizin olacağı yazıyor. Bunu okuduktan sonra konuyu desteklemek amaçlı olarak Google'da arattığım parmak emenlerin dişi başlıklarıyla birçok diş yapısını gösterdim. Sanırım bu Yonca'nın ilgisini ve dikkatini çekti. Bundan bir hafta önce Charlie'nin Çikolata Fabrikası adlı filmi izlemiştik. Tim Burton'ın yönetmenliğini yaptığı filmde çocukların zaafları karşısında yüzyüze kaldıkları durumlar gösteriliyordu. Burada yer alan diş tellerine çene aparatı takan çocuk da Yonca'nın bu parmak emme macerasının sona yaklaşmasına yardımcı oldu.
Kitabı okuyup görsellere baktıktan sonra "Ben artık parmağımı emmeyeceğim anne!" diye kararını verdi. Bundan sonra ben bir kez daha onu uyarmadım ve parmaklarını emmeyi tamamen bırakmış oldu.
Her şeyin bir zamanı olduğunu anlamama yarayan bir olay daha oldu böylece hayatta. Biz bazen ne kadar istesek ve uğraşsak da bazı şeyler olması gereken zamanda gerçekleşiyor.